دیشب بدجوری دلم گرفته بود. جمله ای در یکی از سریالها شنیدم که خیلی آرومم کرد:
« اعتقاد به « او » کافی نیست، باید به « او » اعتماد داشته باشی .»
« وَ مَن یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ »
مردی معنای این آیه را سؤال کرد که، هر که بر خدا توکل کند، همو برایش بس است؟
امام رضا (علیه السلام) فرمودند: توکل درجاتی دارد، یکی آن‌که در هر کاری که با تو کرده به او اعتماد داشته باشی، به همه راضی باشی و بدانی که در هیچ خیری و هیچ رأیی در حق تو کوتاهی نکرده و اختیار به دست اوست، پس بر او توکل کنی و کارها را به او واگذار کنی. دیگر ایمان به غیب‌های اوست که تو از آن‌ها بی‌خبری، باید عملش را به او و امنایش واگذاری و درباره‌ی آن غیب‌ها و غیره به او اعتماد کنی.
پی نوشت:
___________
وَ سَألهُ رَجُلٌ عَن قَولِ اللهِ تعالی: «وَ مَن یَتَوَکَّل عَلی اللهِ فَهو حَسبُه» اَلتَّوَکُلُ دَرَجاتٌ: مِنها اَن تَثِقَ به فی اَمرِک کُلِّهِ فیما فَعَلَ بِکَ، فَما فَعَلَ بک کُنتَ راضِیاً وَ تَعلَمَ اَنَّهُ یَألُکَ خَیراً و نَظراً. وَ تَعلَمَ اَنَّ الحُکمِ فی ذلِکَ لَه فَتَتَوَکَّلَ عَلَیه بِتَفویضِ ذلِکَ اِلیه وَ مَن ذلِکَ الایمانُ بِغُیوُبِ اللهِ الَّتی لَم یُحِط عِلمُکَ بِها فَوَکَلتَ عِلمَها الَیهِ وَ اِلی اُمنائِهِ عَلَیها وَ وَثِقتَ به فیها وَ فی غَیرِها.
