پس از شهادت امیرالمؤمنین، معاویه که پس از سالها حکمرانی در شام به اوضاع سیاسی اجتماعی اونجا کاملاً مسلط شده بود؛ شرایط رو برای بسط حکومتش بر سرتاسر سرزمینهای اسلامی فراهم می بینه. برای همین هم آماده لشکرکشی به کوفه- مرکز خلافت امام مجتبی- میشه. امام حسن (ع) هم برای دفاع سپاهی را فراهم می کنه. اما قبل از شروع درگیری معاویه با خریدن تعدادی از فرماندهان سپاه امام مجتبی؛ حضرت را در برابر موقعیت سخت و پیچیده ای قرار میده. در کنار این مسئله معاویه پیشنهاد صلح رو با امام حسن(ع) مطرح میکنه. وقتی امام حسن با خیانت بزرگان سپاهش مواجه میشه؛ مردم را به مسجد فرا میخونه و خطبه بسیار شورانگیزی را ایراد میکنه. در بین خطبه، حضرت با یادآوری سابقه مسلمانان در حمایت از دین و عقیده شون خطاب به کوفیان می فرماید:
"معاویه دعوت به امری کرده که در آن عزت و انصاف نیست. پس اگر زندگی دنیا را بخواهید صلح را از او قبول می کنیم و اگر مرگ (شهادت) را بخواهید جان خود را در راه خدا می بخشیم و به حکم خدا عمل می کنیم."
می دونید جمعیتی که مورد خطاب حضرت بودند چه جوابی دادند!!؟
فَنَادَى الْقَوْمُ بِأَجْمَعِهِمْ بَلِ الْبَقِیَّةُ وَ الْحَیَاةُ. اکثریت جمع حاضر جواب دادند ما می خواهیم به زندگیمون ادامه بدیم!!! و با همین صراحت پشت حضرت را خالی کردند و باعث شدند امام مجتبی تن به صلح تحمیلی از سوی معاویه بده.
امشب که شب شهادت امام حسن مجتبی(ع) است با خودم فکر می کردم که چه شباهتها و تفاوتهایی است بین این روزهای ما و آن روزهای امام مجتبی(ع)!!
دنیاطلبی و ترس از دست دادن مال و جان و به ویژه آبروی خواص، بزرگترین شباهت این روزهای ما با آن روزهای امام حسن(ع) است. این روزها هم کم نیستند خواص اهل حقی که تطمیع شده اند و یاری ولی شان را به بهای حفظ آبروی خودشان به حراج گذاشته اند.
اما از آن طرف، بصیرت و ایستادگی مردم و عدم پیروی آنان از خواص دنیازده، بزرگترین وجه افتراق این روزها و آن روزهاست. این روزها مردم، همانانی که نابجا عوام می خواندیمشان، بصیرت و شجاعت خود را به رخ خواص سنگین و جامانده از کاروان ولایت کشیده و این بار این مردم اند که نخبگانشان را به دنبال خود می کشانند.
و این است رمز حیات و تداوم ولایت در طول 31 سال پس از پیروزی انقلاب.
و چه زیبا دیروز ملت ما یکپارچه و متحد فریاد برآوردند که " تا مبارزه هست، ما هستیم".
بعد نوشت:
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
به نظرم اشکها و عزاداریهای امسال مردم در رثای سبط اکبر رسول الله - امام حسن مجتبی(ع)- طعم و مزه ی دیگری داشت. امسال بهتر غربت غریب مدینه را حس می کنیم. غربت امامی که خواص و نخبگان اطرافش، ولایت او را با درهم و دینار معاویه معامله کردند. غربت امامی را که امت بی بصیرتش در تبعیت از نخبگان هواپرست، صلح با دشمن را بر او تحمیل و بعد از پذیرش صلح او را مورد طعن و سرزنش قرار دادند. بله! امسال با بصیرت بیشتری در رثای امام مجتبی سوگواریم و همه ی این بصیرت را مدیونیم، مدیون فتنه گرانی که برای ما کارگاه آموزشی تاریخ اسلام برگزار کردند و این شاید مصداق دیگری است از الطاف خفیه ی الهی.
